Międzynarodowe Centrum "Domus Galilaeae” znajduje się przy szczycie góry zwanej Błogosławieństw, stromo wznoszącej się prawie 300 metrów nad Kafarnaum (hb. Kefar Nachum, Wioska Nachuma) i Tabge (gr. Heptapegon, hb. Ein Sheva, siedem źródeł), w miejscu cudownego rozmnożenia chleba. Domus Galilaeae, znajduje się około kilometra od ruin w Korazim, na tak zwanym płaskowyżu Korazim. Miejscowa tradycja nazywa to miejsce „miejscem drzew błogosławieństwa”, przy starożytnym szlaku łączącym Damaszek z Galileją, przechodzącym przez Korazim, Kafarnaum, i wzdłuż jeziora Galilejskiego: la via maris, jedna z najważniejszych dróg komunikacyjnych starożytnego wschodu
Miejsce Kazania na Górze i powołania 12 apostołów
W swojej Ewangeli, Mateusz opisuje następujący, po kuszeniu na pustyni, powrót Jezusa do Galilei i powołanie pierwszych apostołów, oraz Jego misję w regionie Galilei i Dekapolu (roz.5,1-20)
«Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i...»
wygłosił Kazanie na Górze. W paralelnym tekście Łukasza (roz,6,12), wciąż w kontekście misji w Galilei, Jezus;
«wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie... Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami... Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie... Był tam duży poczet... A On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił »
Obie wersje tylko pozornie są ze sobą sprzeczne, ponieważ Łukasz przedstawia zwyczajowe postępowanie Jezusa. Oddala się na odosobnione wyżyny, by modlić się w samotności, po czym zstępuje i przemawia do tłumów. W Galilei jak i w Judei, wybierał On miejsca otwarte i wygodne. Obie wersje, w orginale napisane po grecku, używają zwrotu «το ορος», wyrażenia wskazującego dokładne miejsce, dobrze znane ówczesnym ludziom. Z kontekstu wynika, iż góra (το ορος), znajdowała się w pobliżu Kafarnaum. W oparciu o najstarsze świadectwa, Kościół pierwotny utożsamiał miejsce Kazania i powołania dwunastu dokładnie na wzniesieniu znajdującym się tuż za Kafarnaum i Tabgą
Po inwazji perskiej i następnie arabskiej, utracono dokładne odniesienia, w szczególności dotyczące położenia samych miast: Kafarnaum, Tabgi i Korazim. Uczeni i poszukiwacze, na początku XX wieku, stawiali różne hipotezy dotyczące położenia Góry Błogosławieństw. Niektórzy utożsamiali ją z Rogami Hittinu (Qurun-hattun) lub z górą Tabor. W ostatnich dziesięcioleciach, hipotezy te poddano w wątpliwość, z powodu słabości podstaw i przede wszystkim dzięki odkryciom archeologicznym, prowadzonym przez frańciszkańską Kustodię Ziemi Świętej. W latach 1905-1915 odkryto i wydobyto na światło dzienne dużą część Kafarnaum. W 1925 roku, udało się zidentyfikować ruiny w Korazim, a w 1932 odkryto także pozostałości kościoła bizantyjskiego w Tabdze, w miejscu rozmnożenia chleba i ryb. Opierając się na tych odkryciach archeologicznych, uczeni zgadzają się co do tego, że góra, wznosząca się ponad Kafarnaum i Tabgą, jest miejscem Kazania na Górze oraz powołania dwunastu. Trudnością pozostaje dokładna identyfikacja miejsca gdzie wygłoszone zostały błogosławieństwa. Egira pątniczka, w IV wieku, podała dokładne wskazówki, pisząc w swoim dzienniku podróży:
« niedaleko Kafarnaum... na pobliskiej górze... jest wzniesienie (specula) [1] na które Jezus wstąpił i głosił błogosławieństwa ... »
W okresie wypraw krzyżowych, Kompendium De Situ Urbis Jerusalem, napisane około 1130 roku, opisuje miejsce Kazania na Górze jako wzniesienie, znajdujące się około tysiąc metrów od Tabgi. Niedługo potem, w 1172 roku, Teodoryk opisuje Jezusa głoszącego Kazanie na górze, położonej blisko Tyberiady. Burchardus, w 1283 roku był jeszcze dokładniejszy: odnosi on miejsce nauczania, według miejscowych tradycji do wzniesienia, leżącego przy drodze z Safedu, podążając drogą w kierunku wschodnim (droga biegnąca obok Domus Galilaeae), wznoszącego się ponad Tabgą. Stąd, pisał Burchardus, można podziwiać wspaniałą panoramę całego jeziora i Galilei aż do góry Hermon i Libanu. W dzisiejszych czasach, coraz poważniej spogląda się na zwyczaje beduinów, miejscowe tradycje, bardze stare, i nieprzerwanie przekazywane wśród nich. Tradycje te wypełniają historyczną lukę między czasami Kościoła pierwotnego i wyprawami krzyżowymi. Wychodząc od tych przekazów, współcześni uczeni utożsamiają miejsce nauczania Jezusa z miejscem, gdzie znajduje się Domus Galilaeae. Klemens Kopp, znawca miejscowych tradycji beduinów, przedstawił trzy argumenty na korzyść tej hipotezy. Napisał on:
«Bardzo mocne dowody potwierdzają, że Kazanie na górze zostało wygłoszone w pobliżu błogosławionych drzew:»
- Długowieczna, miejscowa tradycja beduinów, została dokładnie zbadana w odniesieniu do starożytnych i średniowiecznych źródeł. Beduini nazywali grupę tysiącletnich drzew Es-sajarat el-mubarakat, co znaczy: błogosławione drzewa Mesjasza (Issa). Te trzy dwutysięczne drzewa: terebint, dąb i głożyna, znajdowały się do 1913 roku na terenie, gdzie dziś wznosi się Domus Galilaeae. Te drzewa były czczone przez beduinów, joko wspomnienie obecności Mesjasza. W 1913 roku, jeden z beduinów ściął dwa z drzew, dąb i głożynę, co spowodowało oburzenie pozostałych beduinów i przyczyniło się do sprzedaży terenu franciszkanom. Dziś pozostał jedynie terebint.
- Obszar z błogosławionymi drzewami, nazywany był przez beduinów także der makir, co przypomina greckie słowo μακαριοι, błogosławieni/szczęśliwi i co można przetłumaczyć jako monaster błogosławieństw, gdzie według tradycji znajdował się monaster eremitów.
- Zgodność z opisem ewangelicznym: "miejsce pozwalało na przebywanie w samotności i w tym samym czasie było ono łatwo dostępne dla ludu przychodzącego drogą od strony jeziora i wznoszącą się wzdłuż wadi ed-dshamus. Wyżyna ta była lekko pochylona w stronę wadi (wysuszone formy dolinne występujące na suchych pustyniach. W czasie pory deszczowej wypełniają się wodą tworząc szerokie, długie i kręte rzeki), i dzięki temu było tam wystarczająco dużo miejsca dla wielkiego tłumu..." [2]
Jedynym miejscem na Górze Błogosławieństw, z którego bez przeszkód można oglądać całe jezioro tyberiadzkie, Jordan i Hermon, jest właśnie miejsce na którym znajdują się drzewa błogosławione. Tak właśnie Barnabe Meitermann i P. Lievin de Hamme odnoszą się do tradycji beduinów, według której to właśnie w pobliżu tych drzew Issa (Jezus) wygłosił Kazanie na Górze.